Menu principale:

nerio235.it


Vai ai contenuti

Pagina 71

historiae 56-80

Advertit ea res Vespasiani animum,ut vexillarios e legionibus ducemque Virdium Geminum spectatae militiae deligeret.Ille incompositum et praedae cupidine vagum hostem adortus coegit in naves,effectisque raptim Liburnicis adsequitur Anicetum in ostio fluminis Chobi,tutum sub Sedochezorum regis auxilio,quem pecunia donisque ad societatem perpulerat.Ac primo rex minis armisque supplicem tueri;postquam merces proditionis aut bellum ostendebatur,fluxa,ut est barbaris,fide pactus Aniceti exitium perfugas tradidit,belloque servili finis impositus.Laetum ea victoria Vespasianum,cunctis super vota fluentibus,Cremonensis proelii nuntius in Aegypto adsequitur.Eo properantius Alexandriam pergit,ut fractos Vitellii exercitus urbemque externae opis indigam fame urgeret.Namque et Africam eodem latere sitam terra marique invadere parabat,clausis annonae subsidiis inopiam ac discordiam hosti facturus.
193
Questa situazione stimolò l’attenzione di Vespasianus che scelse i portabandiere delle legioni e il comandante Virdius Geminus, di provata esperienza militare. Quello assaliti i nemici in disordine e in giro per smania della rapina, li rigettò sulle navi e,costruite in fretta e furia delle fregate insegue Anicetus fino alla foce del fiume Chobus,protetto dall’appoggio del re Sedochezorus,che con soldi e doni aveva portato dalla sua parte.E dapprima il re proteggeva il supplice con micacce e armi;dopochè gli fu posta l’alternativa , ricompensa per il tradimento o guerra,-come è abitudine tra i barbari-evaporata la parola data ,concordata la fine di Anicetus,consegnò il fuggitivo e così posta fine alla guerra di schiavi.
Lieto per questa vittoria Vespasianus,tutto filava liscio oltre le speranze,apprende in Aegyptus la notizia della battaglia cremonenses.Tanto più frettolosamente si dirige ad Alexandria per prendere per fame l’esercito residuo di Vitellius e Roma, dipendente per i rifornimenti dall’estero.E infatti preparava l’invasione per terra e per mare dell’Africa posta sul medesimo lato,perché subentrasse nel nemico,bloccati gli approvvigionamenti di frumento, la penuria di cibo e la discordia

Dum hac totius orbis nutatione fortuna imperii transit,Primus Antonius nequaquam pari innocentia post Cremonam agebat,satis factum bello ratus et cetera ex facili,seu felicitas in tali ingenio avaritiam superbiam ceteraque occulta mala patefecit.Ut captam Italiam persultare,ut suas legiones colere,omnibus dictis factisque vi.am sibi ad potentiam struere.Utque licentia militem imbueret,interfectorum centurionum ordines legionibus offerebat.Eo suffragio turbididdimus quisque delecti;nec miles in arbitrio ducum,sed duces militari violentia trahebantur.Quae seditiosa et corrumpendae disciplinae mox in praedam vertebat,nihil adventantem Mucianum veritus,quod exitiosius erat quam Vepasianum sprevisse.
194
Mentre in questa perturbazione di tutto il globo passa il destino del governo,Primus Antonius dopo Cremona si comportava senza più uguale onestà,pensando che per la guerra il più fatto e che facile tutto il resto,oppure il successo in tale cervello aveva messo alla luce l’avarizia la superbia e tutti gli altri nascosti peccati.Scorazzava per l’Italia come un conquistatore,curava le legioni come sue,con ogni parola e azione si costruiva la via per la signoria.E per impregnare di indisciplina i soldati,permetteva alle legioni la sostituzione dei sottufficiali uccisi.Con questa votazione eletti tutti i più turbolenti;né il fante sottoposto ai generali,ma i generali erano trascinati dalla violenza militare .E questi atteggiamenti sediziosi e di danno per la disciplina poi indirizzava verso le rapine; -di Mucianus in arrivo per nulla preoccupato,fatto che era più pericoloso che se avesse disprezzato Vespasianus.

Ceterum propinqua hieme et umentibus Pado campis expeditum agmen incedere.Signa aquilaeque victricium legionum,milites volneribus aut aetate graves,plerique etiam integri Veronae relicti:sufficere cohortes alaeque et e legionibus lecti profligato iam bello videbantur.Undecima legio sese adiunxerat,initio cunctata,sed prosperis rebus anxia quod defuisset;sex milia Dalmatarum,recens dilectus,comitabantur;ducebat Pompeius Silvanus consularis:vis consiliorum penes Annium Bassum legionis legatum.Is Silvanum socordem bello et dies rerum verbis terentem specie obsequii regebat……omnia,quae agenda forent,quieta cum industria aderat.Ad has copias e classicis Ravennatibus legionariam militiam poscentibus optumus quisque adsciti:classem Dalmatae supplevere.Exercitus ducesque ad Fanum Fortunae iter sistunt,de summa rerum cunctantes,quod motas ex urbe praetorias cohortes audierant et teneri praesidiis Appenninum rebantur;et ipsos in regione bello adtrita inopia et seditiosae militum voces terrebant,clavarium- donativi nomen est- flagitantium.Nec pecuniam aut frumentum providerant,et festinatio atque avidas praepediebant,dum,quae accipi poterant,rapiuntur.
195
Intanto, vicino l’inverno e i campi inumiditi dal Padus,l’esercito avanzava alleggerito.Le insegne e le aquile delle legioni vincitrici,i soldati con ferite o appesantiti dall’età,anche moltissimi integri rimasti a Verona:-sembravano sufficienti dei reparti , la cavalleria e dei soldati scelti per una guerra già segnata.L’undicesima legione si era congiunta,-inizialmente temporeggiatrice,ma dopo il buon esito preoccupata perché non era stata presente;seimila Dalmati,di recente leva,li accompagnavano;comandava Pompeius Silvanus ex console:la forza persuasiva in Annius Bassus generale di legione.Questo, pur ossequioso, convinceva Silvanus, fiacco in guerra e che consumava la giornata in progetti,..e tutto quello che era da fare lo affrontava con tranquilla operosità.Aggiunti a queste forze tutti i migliori marinai della flotta ravennate , volontari nell’ arruolarsi nell’esercito:i Dalmatae riempirono i vuoti nella flotta.L’esercito e i generali si fermarono a Fanum della Fortuna,indecisi sul da farsi,poiché avevano sentito della partenza dei reparti del pretorio da Roma e ritenevano che gli Appennini fossero presidiati;e loro stessi erano impauriti dalla povertà di una zona devastata dalla guerra e dalle grida minacciose dei soldati reclamanti il <clamarium>,-è il nome del beneficio in denaro-.Nè avevano provveduto alla paga o al frumento,e la precipitazione e l’avidità erano di ostacolo dimodochè ciò che si sarebbe potuto prendere ,lo rapinavano.


Home Page | Introduzione | historiae 4-30 | historiae 31-55 | historiae 56-80 | historiae 81-100 | historiae 101-120 | Mappa del sito


Torna ai contenuti | Torna al menu