Menu principale:

nerio235.it


Vai ai contenuti

Pagina 70

historiae 56-80

Namque Fabium Valentem profectum ab urbe adceleraturumque cognita Caecinae proditione coniectabat;et fidus Vitellio Fabius nec militiae ignarus.Simul ingens Germanorum vis per Raetiam timebatur;et Britannia Galliaque et Hispania auxilia Vitellius acciverat,immensam belli luem,ni Antonius id ipsum metuens festinato proelio victoriam praecepisset.Universo cum exercitu secundis a Verona castris Bedriacum venit.Postero die legionibus ad muniendum retentis,auxiliares cohortes in Cremonensem agrum missae,ut specie parandarum copiarum civili praeda miles imbueretur:ipse cum quattuor milibus equitum ad octavum a Bedriaco progressus,quo licentius popularentur.Exploratores,ut mos est,longius cursabant.
190
E infatti supponeva che Fabius Valens,saputo del tradimento di Caecina,sarebbe uscito dall’urbe e si sarebbe affrettato inoltre Fabius fedele a Vitellius e militare esperto.Ugualmente era temuto l’attacco dei Germani attraverso la Raetia,e Vitellius aveva chiamato a sé aiuti dalla Britannia,dalla Gallia e dalla Hispania,una immenso terreno di coltura della guerra,se Antonius temendo proprio ciò non si fosse affrettato a vincere con una anticipata battaglia.Con tutto l’esercito si sposta da Verona a Bedriacus in due tappe.Il giorno dopo, intrattenute le legioni nelle fortificazioni,i reparti alleati spediti nella piana cremonensis,affinchè con la scusa di procurarsi approvvigionamenti si appagassero con ruberie sui civili;-lui stesso avanzato con quattromila cavalieri all’ottavo miglio da Bedriacus,in modo che saccheggiassero più impunemente-.Gli esploratori, come d’abitudine,perlustravano più lontano.

Quinta ferme hora diei erat,cum citus eques adventare hostes,praegredi paucos,motum fremitumque late audiri nuntiavit.Dum Antonius quidnam agendum consultat,aviditate navandae operae Arrius Varus cum promptissimis equitum prorupit impulitque Vitellianos modica caede;nam plurium adcursu versa fortuna,et acerrimus quisque sequentium fugae ultimus erat.Nec sponte Antonii properatum,et fore quae acciderant rebatur.Hortatus suos ut magno animo capesserent pugnam,diductis in latera turmis vacuum medio relinquit iter,quo Varum equitesque eius reciperet;iussae armari legiones;datum per agros signum,ut,qua cuique proximum,omissa praeda proelio occurreret.Pavidus interim Varus turbae suorum miscetur intulitque formidinem.Pulsi cum sauciis integri ,suomet ipsi metu et angustiis viarum conflictabantur.
191
Quasi si era alla quinta ora del giorno quando una staffetta riferisce che i nemici stanno sopraggiungendo,che pochi precedevano,che l’incedere e il rimbombo si sentivano da lontano.Mentre Antonius riflette sul da farsi,Arrius Varus per la brama di primeggiare con i più coraggiosi cavalieri si slanciò e aggredì i Vitelliani con modesto esito;infatti all’accorrere del grosso mutata la sorte e il più accanito degli inseguitori diventava l’ultimo della fuga.Non per volontà di Antonius il gesto avventato , ed era consapevole di ciò che sarebbe accaduto .Esortati i suoi ad affrontare con coraggio la lotta,lasciò vuoto lo spazio centrale, spostando gli squadroni sui fianchi, in modo che accogliesse Varus e i cavalieri;-alle legioni ordinato di armarsia,-il segnale,lasciando perdere la predazione, di accorrere in soccorso,per la via più breve a ciascuno,lanciato attraverso i campi.Intanto Varus impaurito si era mescolato nel gruppo dei suoi e provocò l’ insicurezza.Ricacciati gli illesi insieme ai feriti ,loro stessi erano messi in difficoltà dalla propria paura e dalle strette strade.

Nullum in illa trepidatione Antonius constantis ducis aut fortis militis officium omisit.Occursare paventibus,retinere cedentes,ubi plurimus labor,unde aliqua spes,consilio manu voce insignis hosti,conspicuus suis.Eo postremo ardoris provectus est,ut vexillarium fugientem hasta transverberaret;mox raptum vexillum in hostem vertit.Quo pudore haud plures quam centum equites restitere:iuvit locus,artiore illic via et fracto interfluentis rivi ponte,qui incerto alveo et praecipitibus ripis fugam impediebat.Ea necessitas seu fortuna lapsas iam partes restituit.Firmati inter se densis ordinibus excipiunt Vitellianos temere effusos,atque illi consternantur.Antonius instare perculsis,sternere obvios;simul ceteri,ut cuique ingenium,spoliare capere,arma equosque abripere.Et exciti prospero clamore,qui modo per agros fuga palabantur,victoriae se miscebant
192

In quella agitazione Antonius non trascurò nessuno dei doveri di un comandante risoluto o di un forte soldato.Si faceva incontro ai paurosi,tratteneva i fuggitivi,-dove straordinario lo sforzo,da dove qualche speranza,con suggerimenti,con le mani,con la voce ,distinguibile dal nemico,ben visibile ai suoi-.Infine arrivò a un tal punto di foga da trapassare un portabandiera fuggiasco colla lancia e poi afferrata la bandiera la puntò contro il nemico;e da ciò per vergogna mantennero la posizione non più di cento cavalieri: il posto fu d’aiuto ,lì la via assai stretta e rotto il ponte di un torrente lì passante,che impediva la fuga per il corso a zig e zag e le ripe a precipizio.Questo impedimento o la fortuna rinsaldò il gruppo già sfaldato.Compattatisi in fitte file sostengono i Vitelliani sconsideratamente non allineati e quelli vengono sorpresi.Antonius li pressa ,abbatte gli avversari,ugualmente gli altri,a seconda della propria natura,spogliano fanno prigionieri,armi e cavalli rubano.E richiamati dalle esclamazioni di giubilo,quelli che stavano fuggendo nei

Home Page | Introduzione | historiae 4-30 | historiae 31-55 | historiae 56-80 | historiae 81-100 | historiae 101-120 | Mappa del sito


Torna ai contenuti | Torna al menu