Menu principale:

nerio235.it


Vai ai contenuti

Pagina 52

historiae 31-55

Posito ubique bello magna pars senatus extremum discrimen adiit,profecta cum Othone ab urbe,dein Mutinae relicta.Illuc adverso de proelio adlatum,sed milites ut falsum rumorem aspernantes,quod infensum Othoni senatum arbitrabantur,custodire sermones,voltum habitumque trahere in deterius;conviciis postremo ac probris causam et initium caedis quaerebant,cum alius insuper metus senatoribus instaret,ne praevalidis iam Vitellii partibus cunctanter excepisse victoriam crederentur:Ita trepidi et utrimque anxii coeunt,nemo privatim expedito consilio,inter multos societate culpae tutior.Onerabat paventium curas ordo Mutinensis arma et pecuniam offerendo,appellabatque patres conscriptos intempestivo honore.
130

Posto termine ovunque alla guerra la gran parte del senato,partito con Otho da Roma,quindi lasciato a Mutina, incorse in un rischio pericolosissimo.Lì l’annunzio della battaglia persa,ma i militari respingendo la notizia come falsa,poiché consideravano il senato ostile a Otho,tenevano a freno le lingue,il viso e l’atteggiamento era volto al peggio,infine con grida e insulti cercavano il pretesto e l’inizio della rappresaglia,mentre un altro timore sovrastava i senatori,che dalla fazione vitelliana ormai fortissima,si credesse che la vittoria fosse stata accolta con dispetto.Così inquieti e doppiamente ansiosi fanno comunella ,con spontanea decisione nessuno in disparte,più sicuro tra molti, per la connivenza della colpa.La municipalità di Mutina offrendo armi e denaro ,inoltre li chiamava senatori della patria con intempestiva deferenza,appesantiva le preoccupazioni dei vili

Notabile iurgium fuit,quo Licinius Caecina Marcellum Eprium ut ambigua disserentem invasit.Nec ceteri sententias aperiebant:sed invisum memoria delationum expositumque ad invidiam Marcelli nomen inritaverat Caecinam,ut novus adhuc et in senatum nuper adscitus magnis inimicitiis claresceret.Moderatione meliorum dirempti.Et rediere omnes Bononiam,rursus consiliaturi;simul medio temporis plures nuntii sperabantur.Bononiae,divisis per itinera qui recentissimum quemque percunctarentur,interrogatus Othonis libertus causam digressus habere se suprema eius mandata respondit;ipsum viventem quidem relictum,sed sola posteritas cura et abruptis vitae blandimentis.Hinc admiratio et plura interrogandi pudor,atque omnium animi in Vitellium inclinavere.
131

Notevole diverbio fu quando Licinius Caecina attaccò Marcellus Eprius in quanto ambiguo nel parlare.Nè gli altri si esponevano apertamente:ma aveva fatto arrabbiare Caecina la figura di Marcellus malvisto per il ricordo delle delazioni e esposto alla malevolenza ,cosicchè ,ancora parvenu ed da poco accolto in senato, luccicava per le grandi inimicizie.Separati dalla moderazione dei più saggi.E tutti ritornarono a Bononia,di nuovo per consultarsi;intanto nel frattempo maggiori notizie si attendevano.A Bononia(dislocatisi alcuni lungo le strade che interrogassero gli ultimi arrivati),interrogato un liberto di Otho sulla causa della morte,rispose di avere le sue ultime disposizioni,lasciatolo in verità da vivo,ma col solo pensiero dei posteri e buttate via tutte le lusinghe della vita.Da ciò ammirazione e ritrosia a chiedere di più e tutte le simpatie conversero su Vitellius.

Intererat consiliis fratrer eius L.Vitellius seque iam adulantibus offerebat,cum repente Coenus libertus Neronis atroci mendacio universos perculit,adfirmans superventu quartae decimae legionis,iunctis a Brixello viribus,caesos victores,versam partium fortunam.Causa fingendi fuit,ut diplomata Othonis,quae neglegebantur,laetiore nuntio revalescerent.Et Coenus quidem raptim in urbem vectus ,paucos post dies iussu Vitellii poenas luit:senatorum periculum auctum credentibus Othonianis militibus vera esse quae adferebantur.Intendebat formidinem,quod publici consilii facie discessum Mutina desertaeque partes forent.Nec ultra in commune congressi sibi quisque consuluere,donec missae a Fabio Valente epistulae demerent metum.Et mors Othonis quo laudabilior,eo velocius audita.
132
Partecipava alle decisioni suo fratello,L.Vitellius e già dava ascolto ai ruffiani,quando all’improvviso il liberto di Nero,Coenus,stordì tutti quanti con una feroce bugia,sostenendo il mutamento del destino del partito,la morte dei vincitori per l’improvviso sopraggiungere della quattordicesima legione , unitasi alle forze da Brixellum.Il motivo della finzione fu di ridare valore con una più favorevole notizia,ai salvacondotti di Otho,che erano trascurati.E Coenus subito in verità trasferito a Roma,pochi giorni dopo su ordine di Vitellius subì la condanna:aumentato il pericolo dei senatori,credendo i soldati essere vere quelle notizie che venivano riferite.Amplificava la paura il fatto che a Mutina erano andati via come se con decisione istituzionale e come se il partito(di vitellius) fosse trascurato.Nè più adunatisi in comune ognuno pensò per sé,finchè dispacci spediti da Fabius Valens allontanarono la paura.E la morte di Otho quanto più onorevole,tanto più velocemente appresa.

At Romae nihil trepidationis;Ceriales ludi ex more spectabantur.Ut cessisse Othonem et a Flavio Sabino praefecto urbis quod erat in urbem militum in sacramento Vitellii adactum certi auctores in theatrum adtulerunt,Vitellio plausere;populus cum lauro ac floribus Galbae imagines circum templa tulit,congestis in modum tumuli coronis iuxta lacum Curti,quem locum Galba moriens sanguine infecerat.In senatu cuncta longis aliorum principatibus composita statim decernuntur;additae erga Germanicum exercitum laudes gratesque et missa legatio,quae gaudio fungeretur.Recitatae Fabii Valentis epistulae ad consules scriptae haud immoderate:gratior Caecinae modestia fuit,quod non scripsisset.


Home Page | Introduzione | historiae 4-30 | historiae 31-55 | historiae 56-80 | historiae 81-100 | historiae 101-120 | Mappa del sito


Torna ai contenuti | Torna al menu