Menu principale:

nerio235.it


Vai ai contenuti

Pagina 38

historiae 31-55

Nec Vitelliani quamquam victi quievere,accitis auxiliis securum hostem ac successu rerum socordius agentem invadunt.Caesi vigiles,perrupta castra,trepidatum apud naves,donec sidente paulatim metu,occupato iuxta colle defensi,mox inrupere.Atrox ibi caedes,et Tungrarum cohortium praefecti sustentata diu acie telis obruuntur,ne Othonianis quidem incruenta victoria fuit,quorum improvide secutos conversi equites circumvenerunt ;ac velut pactis indutiis,ne hinc classis,inde eques subitam formidinem inferrent,Vitelliani retro Antipolim Narborensis Galliae municipium,Othoniani Albingaunum interioris Liguriae revertere.Corsicam ac Sardiniam ceterasque proximi maris insulas fama victricis classis in partibus Othonis tenuit,sed Corsicam prope adflixit Decumi Picarii procuratoris temeritas,tanta mole belli nihil in summam profutura,ipsi exitiosa.
94
Né i Vitelliani,benchè vinti,rimasero quieti,chiamati gli aiuti attaccano il nemico ,sicuro e per l’esito delle azioni più indolente nell’agire.Uccise le sentinelle,messi sottosopra gli accampamenti,-il panico presso le navi-,finchè a poco a poco calmata la paura,difesi dal vicino colle presidiato,allora risposero all’attacco.Grande lì la strage e i prefetti dei reparti dei Tungri,tenuta a lungo la posizione,sono seppelliti dai giavellotti,neanche per gli Othoniani la vittoria fu senza sangue,i cui maldestri reparti avanzati dalla cavalleria, rigiratasi indietro, furono circondati ;e come per patti sanciti che qui la flotta,lì i cavalieri, non provocassero un terrore improvviso,i Vitelliani ritornarono indietro ad Antipolis,comune della Gallia Narborensis ,gli Othoniani ad Albingaunum della Liguria interna.La rinomanza della flotta vincitrice mantenne la Corsica e la Sardinia e le altre isole del vicino mare dalla parte di Othone,ma la Corsica quasi fu rovinata dalla temeriarità del procuratore Decumus Picarius,per lui stesso fatale,complessivamente nella totalità della guerra di nessuna utilità .

Namque Othonis odio iuvare Vitellium Corsorum viribus statuit inani auxilio,etiam si provenisset;vocatis principibus insulae consilium aperit et contra dicere ausos,Claudium Pyrrichum trierarchum Liburnicarum ibi navium,Quintium Certum equitem Romanum interfici iubet;quorum morte exterriti qui aderant, simul ignara et alieni metus socia imperitorum turba in verba Vitellii iuravere.Sed ubi dilectum agere Picarius et inconditos homines fatigare militiae muneribus occepit,laborem insolitum perosi infirmitatem suam reputabant,insulam esse quam incolerent et longe Germaniam viresque legionum;direptos vastatosque classe etiam quos cohortes alaeque protegerent,et aversi repente animi nec tamen aperta vi,aptum tempus insidiis legere,digressis qui Picarium frequentabant,nudus et auxilii inops balineis interficitur,trucidati et comites;capita ut hostium ipsi interfectores ad Othonem tulere,neque eos aut Otho praemio adfecit aut puniit Vitellius,in multa conluvie rerum maioribus flagitiis permixtos.
95
E infatti per odio verso Otho decise di aiutare Vitellius con le forze dei Corsi,aiuto inutile anche se fosse riuscito;convocate le autorità dell’isola espone la proposta e comanda di uccidere Claudius Pyrrichus,trierarca delle ivi navi liburniche,Quintus Certus cavaliere romano, arditi nell’opporsi;dalla cui morte atterriti quelli che erano presenti, giurarono per Vitellius ugualmente alla massa dei profani,ignorante e solidale con la paura altrui.Ma quando Picarius iniziò a fare la leva e ad affaticare quegli uomini ignoranti con gli obblighi militari,insofferenti dell’ insolita fatica riconsideravano la propria debolezza,-che era un isola dove abitavano e lontano la Germania e gli uomini delle legioni,che dalla flotta depredati e devastati quelli che i reparti e la cavalleria proteggevano-,e fatto dietrofront con una rapida decisione né tuttavia con una aperta azione di forza ,(scelsero il momento adatto alla sorpresa),allontanatisi quelli che frequentavano Picarius,nudo e privo di aiuto è ucciso nei bagni, trucidati anche i compagni;le teste,come di nemici,gli stessi assassini portarono a Otho,-né quelli o Otho premiò o Vitellius punì,confusi tra più rilevanti crimini in quel grande caos.

Aperuerat iam Italiam bellumque transmiserat,ut supra memoravimus,ala Siliana,nullo apud quemquam Othonis favore,nec quia Vitellium mallent,sed longa pax ad omne servitium fregerat faciles occupantibus et melioribus incuriosos.Florentissimum Italiae latus,quantum inter Padum Alpesque camporum et urbium,armis Vitellii,namque et praemissae a Caecina cohortes advenerant,tenebatur.Capta Pannoniorum cohors apud Cremonam,intercepti centum equites ac mille classici inter Placentiam Ticinumque;quo successu Vitellianus miles non iam flumine aut ripis arcebatur,inritabat quin etiam Batavos Transrhenanosque Padus ipse,quem repente contra Placentiam transgressi raptis quibusdam exploratoribus ita ceteros terruere,ut adesse omnem Caecinae exercitum trepidi ac falsi nuntiarent.
96
La cavalleria Siliana aveva già spalancato l’Italia e aveva introdotto la guerra,come ricordammo sopra,con nessun pronunciamento per Otho da parte di qualcuno,non perché preferissero Vitellius,ma la lunga pace li aveva resi accomodanti ad ogni servitù verso gli occupanti e indifferenti su chi migliore.La floridissima parte dell’Italia,tutti i terreni e le città tra il Padus e le Alpes,era tenuto dalle forze di Vitellius,infatti anche i reparti mandati avanti da Caecina erano arrivati.Catturato un reparto di Pannoni vicino Cremona,intercettati cento cavalieri e mille marinai tra Placentia e Ticinum.Con tale successo,il soldato vitelliano non si faceva certamente fermare dal fiume o dagli argini, anzi anche lo stesso Padus eccitò i Batavi e i Transrenani ,che subito superato di fronte a Placentia, catturati alcuni esploratori,atterrirono così gli altri che impauriti e menzonieri riferirono che tutta l’armata di Caecina era lì.

Certum erat Spurinnae,is enim Placentiam obtinebat,necdum venisse Caecinam et ,si propinquaret,coercere intra munimenta militem nec tris praetorias cohortes et mille vexillarios cum paucis equitibus veterano exercitui obicere.Sed indomitus miles et belli ignarus correptis signis vexillisque ruere et retinenti duci tela intentare,spretis centurionibus tribunisque;quin prodi Othonem et accitum Caecinam clamitabant.Fit temeritatis alienae comes Spurinna,primo coactus,mox velle simulans quo plus auctoritatis inesset consiliis si seditio mitesceret.Postquam in conspectu Padus et nox adpetebat,vallari castra placuit.Is labor urbano militi insolitus contundit animos.Tum vetustissimus quisque castigare credulitatem suam,metum ac discrimen ostendere,si cum exercitu Caecina patentibus campis tam paucas cohortes circumfudisset
97
Sicuro era Spurinna,questo infatti reggeva Placentia,che Caecina non fosse ancora venuto e se si avvicinava,di chiudere i difensori tra le mura e di non opporre tre reparti di pretoriani e mille riservisti con pochi cavalli a un addestrato esercito.Ma l’indomito soldato e inesperto di guerra,prese le insegne e le bandiere corse fuori e spianò le armi contro il comandante frenatore -insultati i centurioni e i tribuni- in più urlavano che Caecina era stato chiamato e che si tradiva Otho.Divenne compagno dell’azzardo altrui Spurinna,prima costretto,poi fingendo di condividere,affinchè se la protesta si ammorbidiva,nelle sue decisioni ci fosse più autorevolezza.Dopochè di fronte al Padus e la notte calava,piacque di trincerare l’accampamento.Questo lavoro insolito per la milizia cittadina calma gli animi.Allora tutti i più vecchi a incolparsi della propria creduloneria,a mostrare la paura e il pericolo,se Caecina in aperti campi avesse accerchiato coll’esercito tanti pochi reparti .

Iamque totis castris modesti sermones et inserentibus se centurionibus tribunisque laudari providentia ducis,quod coloniam virium et opum validam robur ac sedem bello legisset.Ipse postremo Spurinna,non tam culpam exprobrans quam rationem ostendens,relictis exploratoribus ceteros Placentiam reduxit minus turbidos et imperia accipientes;solidati muri,propugnacula addita,auctae turres,provisa parataque non arma modo,sed obsequium et parendi amor,quod solum illis partibus defuit,cum virtutis haud paeniteret.At Caecina,velut relicta post Alpes saevitia ac licentia,modesto agmine per Italiam incessit,ornatum ipsius municipia et coloniae in superbiam trahebant,quod versicolori sagulo,bracas,barbarum tegumen,indutus togatos adloqueretur.
98
E già in tutto l’accampamento discorsi sensati e,inseritisi i tribuni e i centurioni,si lodava la saggezza del comandante,che aveva scelto come sede e centro della guerra una colonia forte di uomini e di mezzi.Infine lo stesso Spurinna,non rinfacciando tanto le colpe ma motivando le decisioni,lasciati degli esploratori riportò gli altri a Placentia,meno turbolenti e ossequienti agli ordini;rinforzate le mura,aggiunti bastioni,accresciute le torri,provveduto e preparate non solo le armi,ma l’obbedienza e il gusto della disciplina,-la sola cosa che mancò a quella fazione,poiché non difettava di capacità.Ma Caecina,come se dopo le Alpes persa la crudeltà e l’arbitrio,avanzò per l’Italia con l’esercito tranquillo;i municipi e le colonie ascrivevano ad arroganza l’abbigliamento del medesimo,perché parlava con i togati vestito di una cappottella multicolore,di calzoni,indumenti barbari.


Home Page | Introduzione | historiae 4-30 | historiae 31-55 | historiae 56-80 | historiae 81-100 | historiae 101-120 | Mappa del sito


Torna ai contenuti | Torna al menu